O tym jedynym miejscu w Polsce, w którym rośnie tak duże skupisk cebulic, pisałam rok temu o podobnej porze. Stary park, a w nim 24 pomniki przyrody, między innymi zaś, słynny w całej Europie Dąb Fabrykant, zwycięzca konkursu na Europejskie Drzewo Roku.
Brzmi absurdalnie, prawda? A jednak w granicach województwa łódzkiego znajduje się pasmo górskie.
Ogółem o najwyższym szczycie łódzkiego już pisałam – to ⏩Góra Kamieńska, lecz jest to twór sztuczny.
Dziś pomówimy o naturalnych wzniesieniach.
Lokomotywy na bocznym torze – nikomu niepotrzebne, stare z łuszczącą się już farbą. Żelazo pokrywa rdza, w oknach brakuje szyb. To łódzkie cmentarzysko pociągów.
Kolej na tych ziemiach posiada smutną historię. Swój początek miała w czasie II wojny światowej, stworzyli ją Niemcy rękami Żydów zwożonych z getta łódzkiego. Wielu z nich poniosło śmierć i zostało pod torami na wieki. W ten sposób powstał jeden z największych w Polsce kolejowych terminali towarowych.
Urbex to nie wandalizm – nie okradamy obiektów, nie niszczymy, nie wyłamujemy drzwi czy okien, celem wejścia do środka. Złotą zasadą jest ukrycie adresu zwiedzanego miejsca po to, żeby utrudnić dostęp wandalom.
Dr Adam Sitarek, historyk łódzkiego getta w publikowanym na łamach gazety "Wyborczej" reportażu, napisał: "Zwłoki Żydów leżą pod torami. Mieszkańcy Olechowa wciąż żyją na grobach".
O niniejszym parku opowiadałam szczegółowo i pod względem jego historii dokładnie w sierpniu, choć użyłam także zdjęć z kolorowej jesieni. Bywam w nim czasem, jest to jeden z moich ulubionych zieleńców o charakterze leśnym, a przede wszystkim dlatego, że w jego sercu znajdują się piękne stawy utworzone na rzece Sokołówka (lewy dopływ Bzury).
Uzupełniam powidoki o zimową scenerię, nie rozpisuję się więcej, by znów nie być źle zrozumianą i nie odwodzić uwagi czytelnika o meritum wpisu.
⏩ Park im. Adama Mickiewicza – Julianowski → w szczegółach
Lubię spędzać czas, jak to się ładnie mówi – na mieście. W niektóre wolne dni lubię po prostu przejść się ulicami, zatrzymać w jakiejś kawiarence, potem dalej powłóczyć się, poobserwować życie toczące się dookoła mnie i wrócić późnym wieczorem do domu. Czy spacer po wielkim mieście relaksuje?
Jestem takim typem człowieka podzielonym na pół. Jedna część mojej dualnej natury woli wyjść do lasu lub w góry, albo posiedzieć w ciszy nad wodą, a druga lgnie do gwaru miejskiego i wszędobylskości. Do wydarzeń kulturowych, imprez miejskich i ogólnie mówiąc, chce mi się wyjść do tłumu.
Oczywiście obie ochotki nie przychodzą jednocześnie, bo wszystko ma swój czas.
 |
| Zdjęcie naszego wspaniałego łódzkiego fotografa, pana Areckiego. |