Chociaż śniegu wiele nie ostało, las zawsze w swej krasie jest kuszący, by wejść weń jak w nieznaną przygodę.
Jeśli chcecie coś więcej poczytać o tym miejscu, jak i więcej zobaczyć, zapraszam ⏩las, rzeka Linda i zalew grotnicki.
Pewnego listopadowego dnia:
Mówi się, że Manufaktura to drugie centrum Łodzi. Rzeczywiście najwięcej dzieje się tutaj, a nawet jeśli jest cisza, to i tak jest tu co robić.
Tym razem największą uwagę przyciąga Jarmark Tradycyjny, który jak zawsze cieszy się dużym zainteresowaniem.
Dla głodnych wrażeń – tuż obok powstało lodowisko. Łyżwy można wypożyczać na miejscu.
Ulica Piotrkowska błyszczy cały rok, ale na grudniowe święta staje się być może najjaśniejszym punktem w mieście, choć nie potwierdzę, bo nie wszędzie jeszcze wieczorową porą dotarłam z aparatem. Coś niecoś na mojej mapie się zaznaczyło, ale dziś zaczynamy od najładniejszej ulicy w mieście.
Jesienna aura sprzyjała wielu wyprawom. Piękno przyrody skłaniało do zabierania na każdą wędrówkę aparatu, a okazja bytowania nad wodą, skłania też do zabierania wędki. Warto mieć zawsze w bagażniku swój ulubiony spinning, bo nigdy nie wiadomo, kiedy przyjdzie okazja do złapania świeżej kolacji.
Ale pomimo to, przyroda zawsze okazywała się centrum wydarzeń, której uroda nie miała sobie równych o żadnej innej porze roku.
Wieczór to jest czas, kiedy warto być. Etap doby, której warto nie przegapić. Przejście z ciszy do ciszy.
To łowisko nie dało nam jeść, ale było pięknie.
Jeden z ładniejszych leśnych obszarów blisko od Łodzi. Termin idealny na grzyby i siłą rzeczy znajdywaliśmy je, choć wcale nie planowaliśmy grzybobrania.
Teren wyjątkowy, nieco mroczny, stary las, dużo zwierzyny, którą nie zawsze dało się sfotografować, bo przemykała między drzewami, a był to widok wyłącznie dla moich oczu. Stado koziołków robi wystarczającą robotę, by potwierdzić, że to miejsce żyje.
Wędrówka z pięknego listopada.
Jesienią Łódź jest pięknie strojona, a zimą Łódź stroi się sama.
Pojawiają się wszędy miłe dla oka światełka, wieczorami robi się przyjemny nastrój, coraz więcej widać na ulicach uśmiechniętych twarzy.
I choć nadal większość narzeka i pewnie będzie narzekać do grobowej deski, mnie nie odstępuje pogoda ducha i nie wypuszczam z ręki kija Włóczykija.
W tych chłodnych miesiącach nazbierałam dla Was całe mnóstwo łódzkich widziadeł, które są przy okazji kwintesencją tego, jak można w moim mieście spędzać czas. Bo przecie nie tylko pracą człowiek żyje.
