Pabianice – miasto aglomeracji łódzkiej.

Miasta ościenne łodzi są połączone z nią samą komunikacją kolejową, tramwajową i autobusową. Wśród tzw. miast satelickich znajdują się Pabianice (32,99 km² powierzchni), drugie co do liczby mieszkańców miasto aglomeracji łódzkiej. Najwyżej położony punkt miasta znajduje się pod lasem miejskim i osiąga on 203 m n.p.m.
    Pabianice startowały na przełomie X i XI w. jako osada śródleśna nad rzeką Dobrzynką. O historii wszelakiej aż do czasów współczesnych można doczytać wśród wielu ciekawych źródeł, a teraz zapraszam na krótki spacer ulicami Pabianic. Niedaleko w prawdzie zawędrowałam, ale co zobaczyłam i czego doświadczyłam, tego nie oddam.

Przy ulicy Zamkowej.

Zwykły spacer dał mi wiele skojarzeń i przyrównań do mojej rodzinnej Łodzi. Zabudowa podobna, ulice nawet takie same, miasto łączy w sobie piękno kamienic z wielkim potencjałem, które zasługują na remont (ale wiadomo o co chodzi), oraz ceglana perełka wzniosłej fabryki zmiksowanej obecnie z nowoczesnością, a także urokliwy zieleniec.

I tak sobie myślę – gratka dla mnie. Naprawdę spodobało mi się to miasto. Architektura sakralna, choć swe wnętrza dla mnie miała zamknięte, swe wdzięki okazała zadowalające.

Kościół św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty i św. Wawrzyńca Męczennika

Najstarszy kościół w Pabianicach i jeden z najstarszych w archidiecezji łódzkiej.

Na dłużej zaabsorbował mnie inny podobnej klasy budynek. Równie ciekawej urody z czerwonej cegły i niestety tak samo zamknięty na cztery spusty.

Kościół św. Floriana Męczennika

Murowana jednonawowa budowla neoromańska z lat 1898-1900, na zewnątrz ładna dzwonnica. Zadbany teren, kwiatki w rabatach – bardzo przyjemnie mi się tam spacerowało. Dokoła zabudowa ceglana, nie mogłam się oprzeć, by nie fotografować wszystkiego.

Zostaniemy jeszcze przy ceglanej zabudowie. Jak wspominałam, architektura fabryczna istnieje w Pabianicach i stała się komercyjna częścią miasta, co rzutuje na coraz większą popularność.

Dawna, monumentalna, neogotycka tkalnia zakładów Krusche & Ender

Hotel, SPA i centrum handlowe "Tkalnia" na wielkim obszarze starej fabryki. Brzmi całkiem po łódzku, prawda? Znana z „Ziemii Obiecanej” Andrzeja Wajdy, potężna przędzalnia z 1891 roku, naśladuje na pierwszy rzut oka średniowieczne zamki warowne. (Podobieństwo do zamku w elewacji frontowej, ale zdjęcia nie wyszły. Mam nadzieję w przyszłości poprawić ten błąd.)
W te mury tchnięto nowe życie i wyszło na medal.

Wnętrze galerii handlowej.

Rzeka Dobrzynka.

Rzeka przepływa pomiędzy obiektami pofabrycznymi.

Dostałam się też w miejsce mniej turystyczne, ale spektakularne, jeśli ktoś lubi chodzić po ruinach. Urbex ma u mnie uznanie i o ile da się kulturalnie wejść (zasady urbex'u to nie okradać i nie dewastować), korzystam i zaglądam w te ciekawe miejsca. Zawsze wtedy poluję na najlepszy kadr.
Zauważyłam, że budynek przeszedł wstępną rewitalizację, ale niestety wandalom udało się już przedostać. Wygląda na to, że cała praca poszła w niwecz, są potłuczone i pomazane szyby. Nie wiem czy remont został kontynuowany, to nie są świeże zdjęcia, nie miałam możliwości zajrzeć tam ponownie przy kolejnej wizycie.

Stara brama na zewnątrz.

A chwilę później już po drugiej stronie.

Dwór obronny
dawne centrum administracyjne włości pabianickich

Ta istna perełka pochodzi z lat 1565-1571, pierwotnie budynek stanowił siedzibę regensów kapituły krakowskiej.
Styl późnorenesansowy z cegły (wielka szkoda, że otynkowano, bo ten, tylko paskudnie nazbierał brudu), jednopiętrowy z ryzalitowymi narożami, zwieńczony attyką (jedną z najpiękniejszych w Polsce) z otworami przez które przechodziły rzygacze. Posiada baszty z okienkami strzelniczymi. Na parterze sala z rokokowym kominkiem z XVIII wieku.
Unikatowe, jedyne w regionie łódzkim polichromie (porównywalne z wawelskimi) znajdują się na parterze. Są ukryte pod tynkiem. Planowano je wydobyć, ale koszt takiej zabawy to ok. 1 miliona zł. Na to niestety zabrakło.
Trzeba by tam kiedyś wpaść.

Pomnik Jana Długosza.

„Prządki” – rzeźba umieszczona na dawnym biurze zakładów Krusche & Ender

To co kobieta trzyma w dłoni to nie są lody na patyku, ani wata cukrowa. Prządki stały się symbolem Pabianic, więc nie ma żartów. Sprawa jest poważna.
Wg rzymskiej mitologii prząśniczki przędły nić ludzkich losów, a dla Pabianic są niczym innym jak symbolem przemysłu włókienniczego. W Pabianicach podkreślały one rolę kobiet w tymże zawodzie.
Budynek pochodzi z XIX wieku, ma dużą bryłę pełną neorenesansowych i neobarokowych detali.
Obecnie w budynku działa bank.

Na ulicy Zamkowej znajdziecie jeszcze sporo ciekawych kamieniczek i myślę, że warto byłoby nawet jeszcze bardziej zanurzyć się w to miasto, bowiem już przez okno samochodu zobaczyłam dość, by przystać na taki pomysł.

Jednym z piękniejszych miejsc, które z całą pewnością przykują Waszą uwagę jest "Lewityn".

Lewityn - MOSiR

Oferuje mnóstwo pomysłów na rekreacyjne spędzenie czasu. Od SkateParku, po park linowy i wiele innych atrakcji, a jeszcze więcej możecie się spodziewać w sezonie letnim, dlatego warto zajrzeć na stronę ⏩ Lewityn Pabianice.

Kiedy zastał nas zmierzch, zachód słońca po prostu oczarowywał. Nie ma sensu strzępić słów, sami zobaczcie:

Dosłownie odleciałam. ;)