Przędzalnia Cienkoprzędna Henryka Grohmana | historia | URBEX

zdjęcia: listopad 2024

Łódź fabrykami stoi, coraz więcej z nich podlega rewitalizacjom, lecz nadal niezmiennie, wiele z nich to pustostany. Można spróbować odwiedzić je wszystkie, poznać ich historie, zagłębić się w przeszłości, poczuć satysfakcję z dobrze przeprowadzonego reportażu i cieszyć się tym, że kolejne miejsce objęłam klamrą NIE-zapomnienia. Można, bo jest to dla mnie duża przyjemność ze spędzania czasu w taki właśnie sposób.
Przed moim obiektywem tym razem włości Henryka Grohmana.

Niniejszy budynek powstał w roku 1888, prawdopodobnie architektem był Hilary Majewski.
Budowla ma 4 kondygnacje, a w środku hale produkcyjne wsparte na żelaznych słupach.

Zapraszam Was do obejrzenia tego zabytkowego wnętrza i choć już mocno zniszczonego, pamiętającego Grohmanów za ich życia – to jednocześnie fascynującego ze względu właśnie na to, że te mury stoją tu już 137 lat.
Ludzie prowadzili inne zupełnie życie... jak wyglądało?

Teren przędzalni to również magazyn i warsztaty. Dziś są tu puste ściany, a co było wcześniej?
W sąsiednim budynku z wysokim kominem, stała maszyna pakowa, dziś już niestety nie ma po nich śladu. Dawniej istniała tu jeszcze (w parterowym budynku) maszyna parowa z wysokim kominem, którego również już nie ma.
Sama przędzalnia zaś, posiadała dwa dekoracyjne szczyty, obecnie tylko częściowo zachowane.
Charakterystyczna, kwadratowa wieża służyła do komunikacji między piętrami.

Obiekt jest wpisany do ewidencji zabytków.

Lata 1925-1935. Na dole zdjęcia – bocznica kolejowa i budynki magazynów.
Fotopolska/źródło zdjęcia

Dziewiętnastowieczni autorzy podręczników/poradników, rzucili światło na codzienność ludzi w XIX wieku. To były czasy kiedy kobiecie nie przystawało patrzeć mężczyźnie (zwłaszcza obcemu) prosto w oczy.
Inna moda i zwyczaje, dzielą minioną epokę od naszej. Np. taki kontrast kulturowy: ekspozycja na słońce. Była niemile widziana. Unikano opalenizny, a nade wszystko zmorą były piegi.
I te warstwy sukien... ciekawie byłoby zobaczyć tę fabrykę tętniącą życiem w czasach gdy wspaniale prosperowała, ale cieszę się, że urodziłam się w XX wieku. Dziś oglądam ruiny, ale przynajmniej mogę nosić spodnie.

Piętro minus pierwsze.
Doświetlone halogenikiem.

Początkowo nie byłam tam sama. Inny fotograf szwendał się tam z aparatem i przestrzegał mnie przed wchodzeniem do środka.
Moja alpinistyczna natura oceniła sytuację na normalną, bywało o wiele gorzej. Żartobliwie mawiam, że gdzieś w Alpach zgubiłam błędnik... Jednak nie chodzi o stopień trudności, bo mój cel nie jest mierzony tą miarą.
Prawda, że doświadczenie i umiejętności pomagają... przeżyć, ale chodzi o to, by zrobić fajny materiał i pokazać go dalej. Opowiedzieć historię i cieszyć się tym. Przy okazji samemu zasmakować wędrówki w przeszłość, co w sumie lubię od dziecka. Wiele ruin w całym kraju poznałam z moimi rodzicami, dziś można powiedzieć – kontynuuję zamiłowanie do podróżowania i poznawania, które wszczepiono mi w najmłodszych latach.

Ten obiekt zdobi mnóstwo manifestów, są tutaj napisy, które można uznać za ciekawe, malunki nieordynarne, całkiem twórcze myśli.
Oczywiście ta ciemniejsza strona też się znajdzie, wiadomo jaki los spotyka wolno stojące obiekty tego typu.
Niemniej jednak kilka z tych malowideł, stało się dość mocno charakterystycznych dla tego konkretnego miejsca, że choćby jedno zdjęcie opublikować i nie opisać, a i tak każdy będzie wiedział skąd ono pochodzi.

Kubatura takich fabryk jest ogromna. Wielkie przestrzenie, mnóstwo wpadającego światła i nierzadko tynk, niby skóra złażąca z gada, mają swój osobliwy klimat.
Przypuszczam, że moje doświadczenie w wielkoformatowych obiektach, nabrało sporo mocy w ostatnim czasie. Od nowego roku, odwiedziłam już kilka podobnych miejsc.

W przypadku łódzkich fabryk, ciężko mówić o zastosowaniu się do wszystkich zasad urbexu. Pierwszą kwestią jest lokalizacja. Każdy doskonale wie, gdzie każdy z tych ogólnodostępnych obiektów stoi. Robienie tajemnicy z czegoś, co jest oczywiste, staje się śmieszne.
Zwłaszcza, że widoków z okna nie da się uniknąć.

To co widzimy przez okna to oczywiście lofty przy Tymienieckiego.

Przy okazji zapraszam do środka ⏩ Lofty po fabrykach Scheiblera.

Imperia – jedno obok drugiego, prawda? Pomówmy jeszcze o Heńku.
Henryk Grohman był Łodzianinem od urodzenia. Najstarszy dziedzic Ludwika Grohmana, rozbudował całe zakłady tworząc wielowydziałowy kombinat włókienniczy.
Przy ul. Targowej stanęła wielka tkalnia mechaniczna, na której teren wchodziło się  przez neogotycką bramę (Targowa 46), tak zwane "Beczki Grohmana".

Henryk był ciekawą osobą. Interesował się sztuką, zbierał grafikę, lubił sztukę wschodu i gościł wielu artystów.
Kolekcjonował egzotyczne instrumenty, miał też spory księgozbiór.

Fabryka Adama Ossera.

Powyższy obiekt zobaczycie tu ⏩ Fabryka Adama Ossera.

Plusem tej sesji był zapowiadający się, fenomenalny zachód słońca nad Łodzią. To bonus tego dnia.

Takie widowiska to pierwsza klasa. Ilekroć mam szczęście dostać się akurat w tym czasie gdzieś na dach, zatrzymuję się z tym widokiem przed oczami i trwam w twórczej wenie, która finalizuje się dopiero po zmroku. Mam do tego pasję, ludzie mówią o cierpliwości, ale przyznacie chyba sami, że jeśli robi się coś, co się po prostu kocha, czasu nigdy nie szkoda.
Współczuję wszystkim, którzy mnożą owoce swych zajęć bez tego kozackiego uczucia.