LIGHT MOVE FESTIVAL | Festiwal Światła | XV edycja | 26-27.09 ŁÓDŹ 2025

Trochę niestety ponarzekam i nie jest wcale tak, że wyjątkowo ja jedna jestem pełna krytyki, bo słyszałam ją już od niejednej osoby. Każdy jednak powinien samodzielnie wydać własną opinię. Jednakże gdybym miała np. pokonać pół Polski tylko po to, żeby to zobaczyć, byłabym zawiedziona...

Ale nie o to chodzi jak co komu wychodzi, ludzie czerpią z tego mnóstwo pozytywnych wrażeń.
Na tegorocznym LFM nie byłam sama, a że humor dopisywał, uśmiałam się aż gardło zdarte... To był pozytywny wieczór. Nie mogę powiedzieć, że zmarnowałam czas – klasycznie potwierdza się teza, że liczy się towarzystwo, a nie okoliczności. No i miejsce się liczy – Łódź oczywiście. ;)

Ten festiwal to również wspaniała okazja do tego, żeby zobaczyć XIX-wieczną architekturę Łodzi, podkreśloną wyrazistym i barwnym światłem.

Jak zawsze największą atrakcją są mappingi 2D i 3D. Tematem tegorocznej edycji są "Powroty".

Obrazy nawiązują do przemysłowej i włókienniczej Łodzi.

Festiwal wreszcie wrócił na Plac Wolności, na co chyba wszyscy czekali, więc oczekiwania były wysokie. Prezentacja 360 stopni – okazała się jedynie barwnym oświetleniem. Każdy czekał na kolejną mini-historię na ruchomym obrazie. Ludzie stali i spoglądali na siebie z pytaniem w oczach.

Mając uszy otwarte, słyszałam wiele głosów rozczarowania.

Słonecznik na dźwigu miał być jakąś większą atrakcją... mógłby być przewodnim odniesieniem do najlepszej historii, jednak nie pojawiło się nic w tym stylu. On sobie tak wisiał i wisiał...

Ciekawym punktem były podświetlenia kamienic, będące niejako powrotem do pierwszych festiwali.

Pamiętam jak cała ulica mieniła się kolorami, to był niesamowity efekt. Obecnie światła puszczone są tylko na kilka budynków. Idąc od punktu do punktu, nie dzieje się nic.

Mając porównanie z pierwszymi latami, wiem na co twórców tego festiwalu stać i nic dziwnego, że wszystko jest w odczuciu zbyt skromnie.

Wielkim rozczarowaniem (nie tylko dla mnie) okazały się płomienie wyzierające z okien kamienicy. Liczyłam, że będą się mienić jak prawdziwy ogień...

Paliły się stałym światłem. Na zdjęciu wygląda fajnie, na filmie widać porażkę.

Dobre wrażenie robiło również to:

Moim ulubionym mappingiem został ten, który rozświetlił kościół przy ul. Sienkiewicza. Obraz inspirowany naturą, zdecydowanie odpowiada mojemu gustowi. To historia ewolucji form – od geometrii po żywą architekturę.

Tak można podsumować poziom pierwszych festiwali.

Na pałacu Rodziny Poznańskich również ciekawie. Od strony ogrodu, opowieść wizualna do wiersza „Marzenie”, refleksja na temat wolności, wyobraźni i niespełnionych pragnień. Nadzieja, na przekór horrorowi rzeczywistości (z upamiętnieniem getta).

Od strony Ogrodowej, industrialna historia.

I jak zawsze zapraszam do obejrzenia filmu, bo te obrazy jednak powinny się poruszać i brzmieć. (Proszę poprawić jakość obrazu w ustawieniach).

Żałuję tylko, że YT zablokował film ze względu na muzykę, biblioteka melodii YT nie pozwoliła mi dopasować ścieżki dźwiękowej do materiału, ale musiałam wkleić cokolwiek, by Wam to pokazać na łamach tej strony.

Na prezentowanych tu zdjęciach czy filmie, wszystko sprawia wrażenia WOW! To jest oczywiste, gdyż w całej koncepcji prowadzenia relacji z wydarzenia, chodzi o to, by uchwycić coś, co będzie efektowne i chwytliwe.

To zbiór najciekawszych momentów złożonych w następującą po sobie ciągłość, która sprawia wrażenie czegoś niesamowitego.

Dlatego niektórzy mogą się dziwić, iż mam raczej negatywny stosunek do tegorocznego festiwalu, bo przecież pokazuję same atrakcje.

W radiu mówili, że festiwal trwa tylko dwa dni, w Internecie, że trzy. Wszak trwa – wybieracie się jeszcze?