Opuszczony szpital w Łodzi.

Niby planowałam to wejście, ale ociągałam się aż do momentu, w którym znalazłam się tam w innym celu i miałam trochę zapasowego czasu. Poszłam więc spontanicznie bez przygotowania, musiałam tam wrócić innego dnia z latarką, by sprawdzić co się kryje pod ziemią.
Niby nic tam ciekawego nie było, ale jedno zdjęcie bardzo wyszło przyjemnie, więc czas nie był zmarnowany. Za to piętra niczego sobie, jak ktoś lubi mieć cały budynek na przestrzał.

Jest to skrzydło opuszczonego szpitala, służyło do obsługi floty ambulansów.
Dużo ciekawszy jest szpital obok, ale niestety wszystkie wejścia zostały zamurowane. Szpital niesie ze sobą dużo ciekawszą historię, ma niebanalną architekturę i uważam, że wielką stratą dla Łodzi jest marnowanie go w ten sposób.

Tymczasem skrzydło jest całe dostępne zupełnie legalnie:

Zawsze lepiej się ogląda eksplorację w ruchu,
więc nagrałam też film:

Szpital im. Heleny Wolf w Łodzi jest wpisany do rejestru zabytków. Nie wiem czy to skrzydło również, ale wielki gmach z całą pewnością nie powinien zniknąć z mapy miasta.
Żadnego zdjęcia nie zrobiłam, bo z tymi pustakami w oknach wygląda okropnie i nie miałam ochoty celować w niego obiektywem. Serio...

Szpital powstał w okresie międzywojennym ze składek mieszkańców. Po wojnie obiekt przeszedł na własność gminy, następnie kupiła go firma „Korvita”, miała tu powstać prywatna klinika.
Jednak zanim przedsięwzięli cokolwiek, zabytek stał się ruiną.
Później pomysłodawców zaczęło się mnożyć. Słyszałam już o szkole technicznej i o muzeum getta.

Był to w zasadzie szpital getta, historia jest dosyć przykra. Tutaj rozpoczęła się Wielka Szpera, "ewakuowano chorych", czyli wywożono ich do obozów zagłady w Chełmnie nad Nerem.
Niedaleko, przy Łagiewnickiej 33 w kamienicy znajdował się azyl dla dzieci zwolnionych z wysyłki.
Również niedaleko, bo przy ulicy Spacerowej 5, mieszkał kronikarz getta. Naprzeciwko budynku, czyli pod numerem 8, odbyła się wywózka mieszkańców. Na boku kamienicy, znajduje się mały mural przedstawiający postać owego kronikarza, jest on namalowany na podstawie jedynego, zachowanego zdjęcia tej postaci – nazywał się Dawid Sierakowiak.

Po wojnie był to szpital ginekologiczny.

Dalej pokażę Wam kilka kadrów z samego budynku bocznego.

Tutaj w tle widać zaplombowany główny budynek szpitala:

To nie jest szczególnie fascynujące wejście w stylu urbex, ale na pewno ciekawostka z historią. Mocno zdewastowana, ale wszyscy mamy nadzieję, że znajdzie się bogaty pomysłodawca, i to miejsce nie zginie.