Fabryka Towarów Trykotowych i Przędzalnia Szewiotu Stephan i Werner | urbex.

Mocno zniszczony, nie całkiem jeszcze zapomniany. Jeden z łódzkich budynków pofabrycznych.
Dlaczego chodzę po takich miejscach? Bo Łódź była królestwem fabryk włókienniczych i te obiekty były kiedyś wizytówką miasta. Czy zaszczytną? Pracowników już nie zapytamy, a czasy skrajnie różniły się od naszych.
Dziś pozostały nam mury, często puste i obdarte z życia, ale historia jest nadal żywa w książkach, na filmach i w ustach wielu łódzkich przewodników.
Niech więc ta nuta gra jak najczęściej.

Ideą powstania tego miejsca było produkowanie wełnianej tkaniny (wytwarzanej ogółem na świecie od XIX wieku). Jest bardzo odporna, często stosowana jako odzież mundurowa, sprawdzała się również w damskich kreacjach.

Herman Edward Werner obchodził urodziny w ten sam dzień co ja. Był Łodzianinem. Piastował stanowisko dyrektora Kolei Elektrycznej Łódzkiej, a w latach 1917–1932 był współwłaścicielem dziś omawianej firmy.

Ponadto znajdował się w radzie Spółdzielczego Banku Przemysłowców Łódzkich, był także członkiem zarządu Browaru i Fabryki Kwasu Węglowego Sukcesorów K. Anstadta, Cukierni i Rafinerii „Leśmierz” S.A. i był też współzałożycielem Łódzkiego Towarzystwa Zwalczania Raka.
Ten człowiek miał pełne ręce roboty...

Został pochowany w Łodzi na cmentarzu przy Ogrodowej w części ewangelickiej. Na marmurowej tablicy nagrobnej widnieje napis: „Herman Edward Werner, 1872–1932; dyrektor Kolei Elektrycznej Łódzkiej w latach 1917–1932”

Ale pomówmy jeszcze o samej fabryce.

W roku 1903, Werner nawiązał współpracę z Francuzem Leopoldem Stephanem – taki miała swój początek owa przędzalnia. Dyrektorem fabryki był natomiast Aleksander Dehmel. Budynki wokół, wzniesiono 3 lata później.

Już w roku 1918 fabryka spotkała się z trudnościami finansowymi, był konieczny nadzór sądowy.

Lecz to nie koniec, rozkwit miał dopiero nastąpić.

Nastały lata 30. XX wieku. Rok 1937 kapitał fabryki czynił firmę średniej klasy przedsiębiorstwem.

Po II wojnie fabrykę przejął Skarb Państwa. Produkcja działała pod nazwą: Państwowe Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego Nr 6.

Od roku 1958 zmieniły się rządy i nazwa. Od tej pory były to Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego im. Emilii Plater, a oddział „Iwa” miał adres Wólczańska 66.

Rok później były to już Zakłady Przemysłu Dziewiarskiego im. Wojska Polskiego. Po 1989 roku, odnotowano likwidowany zakład „Lido”. Cały teren sprzedano prywatnemu inwestorowi.

Na dzień dzisiejszy wiadomo, że budynki są wpisane do łódzkiej gminnej ewidencji zabytków.

Jakie są jej dalsze lasy? Były plany, ale ich zaniechano.