Romans z miastem | nocne spacery po Łodzi.

Często słyszę pytanie:

Czym inspiruję się, wychodząc na ulice z aparatem fotograficznym?

Odpowiadam, że życiem: dynamiką miasta czyli ludźmi niejako. Tego typu artyzm to pełna swoboda i ekspresja, często z domieszką niedopowiedzenia.

Są to ulotne chwile, najlepiej wzbudzające emocje, czasem ironię. Moją ulubioną ostatnio odmianą jest geometria miasta. Bardzo często na moich kadrach widać taką regularną harmonijność.
Za tym płynie też umiejętność obserwacji i poszukiwania espritu, czasem tragifarsy czy jakichkolwiek mocniejszych bodźców.
Paleta możliwości jest naprawdę szeroka.

Dziś zabieram Was na łódzkie ulice po zmierzchu. To mój romans z miastem, mój sposób na odnajdywanie własnej wewnętrznej harmonii. I przy okazji trochę Wam opowiem o fotografii ulicznej.

Niedawno pewien internauta rzucił taką refleksję:

Czym tzw. "street photo" różni się od fotoreportażu i dokumentu?

Fotografia uliczna nie opowiada historii w takim sensie, że jedyną historią jaką może mieć w przekazie, jest opowieść zamknięta w jednym kadrze. Coś jak plakat.
Dokumenty czy reportaże, to seria obrazów ukazujących dane miejsce bądź wydarzenie. Fotografia uliczna to pojedyncze obrazy artystyczne, coś jak dzieła sztuki malarza. Nie ma linearnej historii.
Fotografia uliczna to bardzo esencjonalny przekaz.

Temat Łodzi po zmierzchu rozpocznę zachodem słońca na Księżym Młynie.

Ta piękna złota godzina jest nasyceniem koloru aż do przesady.

To zdecydowanie bajroniczna chwila.

Widok na lofty.

Przędzalnia Scheiblera, obecnie niedostępna i pilnowana
– ale ja już tam oczywiście byłam.

Ruina obok dawnej przędzalni cienkoprzędnej Grohmanna.

Przy tej ulicy mieszkałam z rodzicami jako dzieciak.
Pierwsze lata, jeszcze przed zerówką.

Pozostajemy jeszcze na Księżym Młynie, bo noc zapada o tej porze roku bardzo wcześnie i nie tracimy nic z nocy, kiedy zegar pokazuje, że jeszcze mamy dzień do dyspozycji.

Obecnej zimy oswoiłam noc. Te zdjęcia pokazują moje posuwanie się na przód, kiedy dręcząc aparat starymi duchami tego zabytkowego osiedla, przenosiłam statyw z kąta w kąt.
Czarna magia zadziała się, gdy na planie nocy pojawiła się mgła.

Jestem zdania, że doświadczenie buduje się na wyzwaniach, a wyzwania prowokują postęp.

I o to chodzi, nie ma rzeczy niemożliwych, są tylko niepodjęte działania.

Stopniowanie umiejętności zaczynam od "za ciemno mi" 😁

Najazd mgły skomplikował sprawę, ale muszę przyznać, że było epicko.

Naczytałam się horrorów o wampirach (a te przeważnie mają jakiś motyw miłosny) i teraz dla mnie wszystko co tonie w tajemnicy, jest ultra-romantyczne.
A mgła jest tajemnicą zżerającą przeważnie tło. I nie raz (w górach o to najłatwiej), sama dawałam się pożreć, znikałam, a wokół mnie nie było niczego. Bardzo podniecające uczucie.
W mieście na pewno rzadziej mamy możliwość zniknąć niż w górach, ale miasto ma zupełnie inny rodzaj temperamentu i przede wszystkim kompleksji.

Tu mój romans nabiera zaiste dynamiki.

Byłam tej zimy 4 razy na tym osiedlu, bo nie jest tak łatwe jak rozświetlona Piotrkowska czy jaśniuteńki Monopolis.
Jako fotograf-kombinator, dostawszy do ręki właściwe karty, zaczęłam z nich układać kilometry pasjansów. Zdaję sobie sprawę z tego, że ten romans jest na lata i chciałabym już wkrótce mówić, że poślubiłam tę pracę, okazując się równie szurnięta jak Sherlock Holmes ekscytujący się każdą zagadką – tak ja, każdym reportażem, każdym wnętrzem i każdą ulicą.

Progres widzę następująco: dużo jaśniej nie jest, ale tam jest ciemno, więc po co w zasadzie ma wyjść inaczej?

– Jestem zwolennikiem zdjęć naturalnych –

I jest ostro.

Opuśćmy już może Księży Młyn, zaczerpnijmy nieco powietrza i spójrzmy na centrum z góry.

To obecnie moja ulubiona perspektywa, nie będę strzępić języka dlaczego akurat tak. Po prostu, od zawsze lubiłam wejść gdzieś wyżej. Jako dziecko właziłam na szafę (razem z moim kotem), łaziłam po drzewach itd., potem przerzuciłam swój potencjał na Alpy.
A obecnie świruję dachowca w Łodzi. Kolega mnie tak przezwał, pozdrawiam Krejzola. 👋

Uważam, że to dużo bezpieczniejsze niż góry, bo góry zabić mogą każdego, a drabiny i dachy zabijają głównie nietrzeźwych.

Drobny przegryw z mgłą.

Cała historia posuwa się dalej i zwykła pasować do takiej z happy and'em. Oto właśnie chodzi. Małymi krokami do milowych skoków. Nie każdy od razu urodził się olimpijczykiem.

Centrum to prawdziwy magazyn zdarzeń. Jest tu całe mnóstwo pola do obserwacji, ludzie, zgiełk i wachlarz emocji w tym zawarty, trzeba tylko wiedzieć czego się szuka.
Wspominałam o tej geometrii... Moją uwagę ściągnęły na siebie łódzkie drapacze chmur. Tu może nie ma żadnej silnej emocji, ale zachować dobrą pionizację z dołu, to też nie zawsze wychodzi.

Wieczorne uroki Łodzi.

Miasto wtedy winem, poezją albo cnotą, wedle upodobania.

Uliczna "martwa natura"? 😅

Kino Silver Screen.

Piotrkowska Centrum.

Przejście podziemne.

Piotrkowska Centrum z drugiej strony.

U stóp Red Tower.

Mural z nawiązaniem do przedwojennego rozwoju lotnictwa w Polsce.
UNIQA przy ul. Gdańskiej

OFF-Piotrkowska to jedno z tych oklepanych fotograficznie miejsc, ale je lubię.

Ma taką brudną naturę, trochę zadziorną.

Tutaj po zmroku rozpoczyna się koncert świateł. Ostatnio spodobały mi się te małe iskierki na zdjęciach, więc można powiedzieć, że chodzę tam dla fotograficznej przyjemności.
Mam naturę poszukiwacza pozytywów, ogólnie światła w życiu i tutaj znajduję go bardzo dużo.

⏩ Więcej o OFF-Piotrkowska.

"Spytała go, co może być pięknego w szarym deszczowym dniu, a on opowiadał o niuansach barw"
    – Éric-Emmanuel Schmitt "Historie miłosne"

Bardzo lubię ten cytat.
Mówi się, że coś jest brzydkie jak listopadowa noc.
W oczach wielu, odbija się szarość dnia, a w moich plączą się iskierki.

Miasto w deszczu po zmroku to może być majstersztyk.

W tych odbiciach rozgrywa się najciekawsza magia. Smakowanie życia w 1/100 sekundy (Marc Riboud). Świat jest moją pracownią, dlatego nie istnieje dla mnie szarość dnia.

"Jeżeli piękno nie będzie istnieć w nas samych, to jak w ogóle będziemy mogli je zauważyć?"
    – Ernst Haas

Podwórze przy Piotrkowskiej 106:

Przy Gdańskiej:

"Chodziliśmy nie szukając się, ale wiedząc, że chodzimy po to, żeby się znaleźć."
    – Julio Cortázar

Życie może być płomienne. Może być wiarą w coś inspirującego, co pozwala stawać się lepszymi niż jesteśmy. Inspiracja budzi w nas mobilizację. I tym warto zarażać. Niech przenosi się jak wirus.

Park na Zdrowiu.

Zakamarek Teofilowa we mgle.

Szarańcza fotogrtaficzna

Siedząc na grupach fotograficznych mojego miasta, najczęściej widzę uliczne konteksty i zastanawiam się, czy aby zasada spontaniczności w tej dziedzinie, nie była wzięta nazbyt serio.
Ale sztuka nie jest od rozumienia jej, bo dla autora jego zdjęcia są ładne.
Lepiej opinie schować do kieszeni. Twórca ma tę przyjemność w swej pracy, że rozkoszuje się tworzeniem i możemy mu tej rozkoszy najwyżej zazdrościć. Tyle w kwestii romansu. ;)

Nie wystarczy tylko pstryknąć.