To ostatni materiał z pomorza, będzie on nieco nostalgiczny, co wyróżni go od poprzednich. Na pierwszy ogień wrzucam zabawne miejsce, które odkrywałam z polecenia - w Gniewinie gdzie wdrapałam się na ekstra taras widokowy, który polecam, widoki są naprawdę tego warte. Na dole poznamy legendarne stolemy, oraz chętne do selfi, oswojone dinozaury. Następną ciekawostką jest zabytkowy młyn w Wierzchucinie, w którym mieści się restauracja. Warto wejść do środka i skusić się na menu, ceny są jak wszędzie w podobnych miejscach - ze szczególną uwagą na RUCHANKI Z FJUTEM, polecaną kaszubską potrawę deserową. Kończymy wędrówkę w Jastrzębiej Górze i tam zabieram Was na nostalgiczny spacer brzegiem morza i nie tylko.
W poprzednich "nadmorskich opowieściach" pokazywałam:
Dawniej osada fabryczna, a potem miasteczko. Łódź połknęła Rudę Pabianicką w 1946 r. Wtedy narodził się problem z nazwą ulicy, która niegdyś nosiła imię Stefana Żeromskiego, ale Łódź już posiadała ulicę jego imienia, więc wymyślono, że nazwą ją od tytułu powieści tegoż pisarza: "Popioły".
Właściciele z Warszawy w XIX wieku dokonali parcelacji tychże ziem na sprzedaż. Nabywcami głównie byli fabrykanci żydowskiego i niemieckiego pochodzenia, m.in. Teodor Steigert.
Zapraszam Was na fascynującą podróż, po jednej z najbardziej baśniowych zakątków Łodzi, gdzie legendy głoszą, że straszy, ale każda tego typu historia z osobna, została tutaj zdementowana. Mimo wszystko klimat osiedla willowego jest na tyle oryginalny, że z pewnością niejedną osobę przeszedłby dreszcz, gdyby został tu sam nocą.
W tę podróż zaprosił pewien opowiadacz historii zwykłych i niezwykłych Radek Stępień, znany bliżej czeluściom Internetu jako Redman. Jego wędrówki pokazują nam nieoczywistość Łodzi, jej zakamarki, miejsca trudno (lub wcale nie) dostępne, a historie jakie przynosi z własnych przygód eksploracyjnych, są przyciągające uwagę. A ponieważ to nie moja pierwsza i nie ostatnia wędrówka z Redmanem, pozwoliłam sobie na stworzenie osobnej zakładki. Po co? Bo te wycieczki będą się wyróżniać. Muszę więc zamieścić tu parę starszych spacerów do kompletu... i co dalej? Chodzić na kolejne. 😏
Pamiętam pierwszy spacer w jakim uczestniczyłam, było kameralnie, a teraz była pielgrzymka. Jak sobie z grubsza sprawę przemyślałam, doszłam do wniosku, że to na pewno przez moją reklamę. 😆
Zachęcam najpierw do obejrzenia filmu. Mimo wszystko obraz ruchomy i dźwięk, są najlepszy nośnikiem emocji i wrażeń: (Przed obejrzeniem, popraw jakość, YT upraszcza)
Wieczorem można pójść do kina. Nocą do snu można słuchać szumu deszczu spadającego na miasto. A w kawiarni, przy stoliku, kiedy już podadzą tą najwyśmienitszą kawę, za witryną niech się dzieje co chcę. Naprawdę! Może wyć rzewnie jak dziewica z ruin zamku. A niech wyje! Niech napieprza żabami jak w Egipcie za czasów Mojżesza. Niech nawet krwawy śnieg spadnie – mnie nic nie przeszkodzi. Mam facjatę – "dobrze-mi-w-zachwyceniu".
"Na tym płaczu i łez padole wybieram radość. No bo ją wolę."
Dziś trochę emocji, ale i spokojnych chwil w Helu. Pokażę Wam gdzie można dobrze zjeść, co warto zrobić gdy tylko pojawimy się w miejscowości i jaką atrakcję odnalazłam dla siebie.
Na cyplu Mierzei Helskiej nad Morzem Bałtyckim leży wcale nie stara miejscowość, ponieważ oryginalną osadę rybacką z XII wieku, zatopiły wody Zatoki Puckiej. Wtedy nosiła nazwę Gellen i znajdowała się około 1,5 km od dzisiejszego Helu. Miejscowość rozwijała się bardzo prężnie, już bowiem w XIII wieku, stanowiła bardzo ważny łącznik handlowy, konkurujący z Gdańskiem. W roku 1266 Hel posiadał już prawa miejskie.
Tym razem miejsca standardowe, ale zdjęcia jakich być może nie przywozi się z wakacji. Dziś pooglądamy owe miasto z bliska i z bardzo bliska i na przestrzał różnymi ulicami. Zauważyłam, że bardzo uśmiechnięty ten Gdańsk. ;)
.jpg)
